Cando nos impoñen
o ruído e a mentira
acocha as razóns.
Queda a confusión,
a subsistencia,
o suor desesperado,
a necesidade
de consumos
tristes, urxentes.
E piden fe,
e piden o voto cego,
e piden desesperanzas
camufladas de esperanzas,
e compran favores
con cartos alleos,
e collen fondos públicos
para petos privados,
e non hai para sandar,
para ensinar,
para comer,
para o lecer,
para apagalo lume,
e non hai tempo
para aprender,
para o pracer.
E a mentira repetida
parece verdade.
E o ruído non deixa oír,
enmascara e confunde
a realidade.
É preciso rachar as máscaras,
escoitar a natureza,
e as voces amigas,
e buscar as harmonías,
e vivir no propio corpo.
Música: Luvas Verdes